Οδηγίες για τους παραγωγούς που επιθυμούν να καλλιεργήσουν ενεργειακές καλλιέργειες για παραγωγή βιοντίζελ το 2012 δίδονται από την Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων, μέσω σχετικής ανακοίνωσης.
Όπως σημειώνεται σε
σχετική ανακοίνωση είναι υποχρεωτική η σύναψη σύμβασης παράδοσης της πρώτης ύλης, μεταξύ του παραγωγού και του μεταποιητική (εις πενταπλούν) και η κατάθεση αυτή για θεώρηση και πρωτόκολλο στη Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων, έως και τις 15 /5/2012. Κατόπιν οι παραγωγοί στο πλαίσιο της Ενιαίας Ενίσχυσης του ολοκληρωμένου συστήματος του 2012 πρέπει υποχρεωτικά να δηλώσουν όλα τα αγροτεμάχια που καλλιεργούν με ενεργειακά φυτά και επίσης την επωνυμία του μεταποιητή που έχει υπογράψει σύμβαση, καθώς και τον αριθμό πρωτοκόλλου και ημερομηνία αυτή.
Υπενθυμίζεται στους παραγωγούς ότι για τις ενεργειακές καλλιέργειες δεν προβλέπεται κάποια επιπλέον ενίσχυση.
Ως γνωστόν, οι ενεργειακές καλλιέργειες είναι καλλιεργούμενα ή αυτοφυή είδη, παραδοσιακά ή νέα, τα οποία παράγουν βιομάζα ως κύριο προϊόν που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διάφορους ενεργειακούς σκοπούς. Η βιομάζα που παράγεται μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καύση ή συμπαραγωγή ηλεκτρισμού με γαιάνθρακες, για ηλεκτροπαραγωγή και θέρμανση, σαν πρώτη ύλη για θερμοχημικές διεργασίες όπως πυρόλυση και αεριοποίηση για παραγωγή μεθανόλης, βιοαερίου και πυρολυτικών ελαίων και για βιοχημικές διεργασίες (πχ ζύμωση) για παραγωγή αιθανόλης ή μεθανίου. Οι παραδοσιακές καλλιέργειες των οποίων το τελικό προϊόν χρησιμοποιείται για την παραγωγή ενέργειας και βιοκαυσίμων θεωρούνται επίσης ενεργειακές καλλιέργειες και τέτοιες είναι το σιτάρι, το κριθάρι, ο αραβόσιτος, τα ζαχαρότευτλα, ο ηλίανθος κ.α.
Οι "νέες" ενεργειακές καλλιέργειες είναι είδη με υψηλή παραγωγικότητα σε βιομάζα, ανά μονάδα γης και διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, τις γεωργικές και τις δασικές. Οι γεωργικές ενεργειακές καλλιέργειες διακρίνονται περεταίρω σε ετήσιες και πολυετείς. Γενικότερα, τα κριτήρια για την τελική επιλογή της κατάλληλης ενεργειακής καλλιέργειας σε μια περιοχή είναι: α) προσαρμογή στις εδαφοκλιματικές συνθήκες, β) ευκολία εισαγωγής στο υπάρχον σύστημα εναλλαγής καλλιεργειών, γ) σταθερές αποδόσεις (ποσοτικά και ποιοτικά) που να προσφέρουν ανταγωνιστικό εισόδημα έναντι των παραδοσιακών καλλιεργειών, δ) θετικό ενεργειακό ισοζύγιο εισροών-εκροών (καθαρό ενεργειακό κέρδος), ε) καλλιεργητικές τεχνικές σύμφωνες με την αειφόρο γεωργία, στ) ανθεκτικότητα σε εχθρούς και ασθένειες, ζ) χρήση των υπαρχόντων μηχανημάτων (κυρίως για τη συγκομιδή) ή με μικρές μετατροπές αυτών και η) διαθεσιμότητα κατάλληλου γενετικού υλικού (σπόροι, ριζώματα).